(...) cierpkie harmonicznie, rozlewające się plamy dźwiękowe raz zwięzłe, innym razem rozciągane w czasie, niepokoiły, elektryzowały; niekiedy obiegały wnętrze teatru. (...) Niewidoczne dla publiczności członkinie Warszawskiego Towarzystwa Scenicznego (...), stapiając głosy w jedno, wykonały je doskonale.